Saturday, April 27, 2013

Birthday & Farewell

Akhirnya... Hari itu tiba jua... Hari kesedihan buat aku. Gilerrr nangis mengogoi ngogoi masa salam n peluk puan. Yes, of course la saya sayang bos saya. 5 tahun kot aku kerja dengan dia. Cuma dia cakap dia tak rasa pun kehilangan aku. Dia rasa aku ada je sebab suami aku still kerja situ sbb tu la dia tak rasa sangat. Lagipon kalo ada pape xtvt yang dorang buat nanti yang laki aku join, dah sah2 aku pon akan join sekali huhuhu.

Minggu ni memang aku bz gilerrr ngajar bebudak baru skop tugas aku. Sebenarnya bila dorang da pandai nanti tak ada apa pon sangat kerja aku tu. Maybe sebab sekaligus dorang kena belajar tu yg masing2 kata susah tu huhuhu. Oh ya... 2 orang staff baru di ambil utk menggantikan saya. Tapi saya tahu bos ada plan lain utk salah seorang. Cuma skrg bagi mereka masa untuk belajar dan faham tugas aku dulu.

Kebetulan bulan ni memang bulan birthday aku n lagi sorang staff kat HQ. Dan kebetulan juga la sekali dgn bulan aku hantar resign letter. So bos pon buat sekali harung jer. Time makan2 ni buat masa lunch hour. Masa ni masing2 gembira2 je. Aku jumpa puan petang tu sbb ada miting sekali ngan budak baru. Oh ya puan hadiahkan sya handbag... Rucini... Dan kain pasang sutera crepe :) habis miting dlm kul 6 tu bebudak turun dulu ngan en.boh. Aku gi salam ngan puan dulu. Sebenarnya sblm tu x terasa nk nangis pun. Tapi bila da peluk puan tiba2 hati rasa sebak gilerrr gilerrr punya huhuhu tu yang nangis ngongoi2 sedu2 bagai tu. Masa jamuan tgh hari tu time bg ucapan pon sebak. Tgk puan pon mcm sebak jugak la tp tahan tu hehehe. Sedih bangat sbb lama da kerja. Tp siap tanya puan kalo x suka keje baru nk masuk pfas blk blh dop? hahaha

Gambar2 sekitar majlis. Seriusly aku lupa nk salam2 laga2 pipi dgn bebudak ramai2 tu semalam. Insya allah isnin nnt aku singgah opis dorang. Aku kan da last day isnin ni huuuu T_T

**maaf gambar gagal di upload. Tak tahu la apa masalah hp aku neh! ufff!!

1 comment:

  1. memang bapok sedih nak tgglkan opis...dah tmpt kita kot. tapi life must go on...

    ReplyDelete